یکی از دوستانم بعد از مدت‌ها باهام تماس گرفت. وسط‌های صحبتش گفت فکر می‌کرده که من ازش متنفر بوده‌ام. خنده‌م گرفت. گفت به فلان دلیل و فلان دلیل. گفتم نه، من تا جایی که توی ذهنم هست از دست هیچ‌کس تا این لحظه به این درجه از تنفر و خشم نرسیده‌م. گفتم حالا که فکر می‌کنم، نمی‌توانم بگویم از دست فلانی و فلانی ناراحتم. غمگینم یا حتا به دلم آمده. نه واقعا. من فقط ممکن است از بعضی‌ از آدم‌ها خسته شوم. حتا آن‌قدر خسته که دیگر نخواهم ببینمشان. ولی حتا از آن‌ها هم متنفر نیستم. نه‌تنها متنفر نیستم، بلکه نمی‌توانم بگویم از دستشان گله دارم. نه. 

به هر حال، هر انسانی‌، یک‌جوری‌ است دیگر. ممکن است جورشان جوری باشد که با جور ما جور نشود!!! می‌شود ولشان کرد به امان خدا، یا از دستشان خسته شد. ولی نمی‌شود بهشان ایراد گرفت که چرا شما جور بدی هستید! خب احتمالا از نظر آن‌ها هم من جور بدی هستم!

ولی راستش را بخواهید، برای اولین بار در تمام طول زندگی‌م، فکر می‌کنم از دست آدمی گله‌مندم. فکر می‌کنم، به عمد و با آگاهی کامل در حقم جفا کرده. جفایی که حق من نبوده. جفایی که می‌توانسته نکند. مثل این است که یکی بتواند با پنبه سرتان را ببرد، ولی با اره‌ی چوب‌بری سرتان را ببرد. خب، از دست کسی که سرم را با پنبه بریده باشد هیچ‌وقت ناراحت نمی‌شوم. چون فکر می‌کنم، به هزار و یک دلیل منافعش در بریدن سر من بوده. قابل درک است؛ آدمی‌زاد باید دنبال منافع شخصی‌ش باشد در نهایت. ولی این‌که اره‌ی چوب‌بری بردارد برای بریدن سر آدم، یعنی که می‌خواهد زجر کشت کند. یعنی دیگر برایش منافع شخصی و ... مهم نیست. برایش به گا رفتن تو مهم است. همین و نه هیچ‌چیز دیگری...

برای اولین بار در تمام زندگی‌م با همچین آدمی سر و کار داشته‌ام.