گاهی فکر می‌کنم که هیچ چیز نمی‌تواند به اندازه‌ی موسیقی حس و حال بعضی از روزهای آدم را نشان دهد. نه ادبیات داستانی و نه شعر، نه سینما و نه نقاشی... هیچ چیز، نمی‌تواند به اندازه‌ی حسی که توی یک موسیقی هست حس آدم را بگوید. ریتم، صدای خواننده و حسی که توی این هم‌نشینی شکل می‌گیرد، حتا اگر به لحاظ زبانی قابل فهم نباشد، می‌تواند به شدت به درون آدمی، به ناخودآگاه و حس آن نزدیک شود. طوری که یک‌آن بگویی، این آهنگ، موسیقی ذهن توست. حال فکر و روح این‌روزهای تو‌ست و اگه موسیقی می‌دانستی خودت می‌ساختی‌ش.
فکر می‌کنم این آهنگ نزدیک‌ترین حس را به حال این روزهای من داشته باشد.

جدا از این‌که موسیقی متن فیلم جانگوی رها شده‌ست و به شدت زیباست و گوش کردنش را توصیه می‌کنم.


http://soundcloud.com/unchained-soundtrack/16-ancora-qui-28clean-29