نوشتن در تاریکی عنوان نمایش‌نامه‌ای‌ست به قلم محمد یعقوبی که به کارگردانی خودش به روی صحنه نمایش رفته. نمایش‌نامه‌ای در رابطه با دردسرهای پیش آمده برای چند روزنامه‌نگار در روزهای قبل و بعد از انتخابات عجیب و غریب ریاست جمهوری. ولی این‌که این تئاتر چطور و با اجازه‌ی چه کسی یا نهادی به اجرا در آمده قابل فهم نیست. چرا که دقیقن هرآنچه که درباره‌ی ماهیت آن سال در ذهن دارید و گمان می‌کنید قابل گفتن نیست در این نمایش‌نامه آمده. و اتفاقا اجرا هم شده. عجیب است. نه؟
از زیبایی‌ها، تکنیک‌ها، شگرد‌های ریز و حساب‌شده، دیالوگ‌های دقیق و ... هم که بگذریم و نخواهیم تن به خواندن این نمایش‌نامه بدهیم، ولی از یادآوری آن‌روزها آن‌هم به این شکل هنرمندانه نمی‌توانیم بگذریم.

خریدن و خواندنش را به شدت پیشنهاد می‌کنم.

برای خریدن نوشتن در تاریکی کلیک کنید.

پ.ن: دیالوگی از نوشتن در تاریکی: آدم‌ها توی ایران دو دسته‌ن. شصت‌اندیش‌ها‌ و نواندیش‌ها. شصت‌اندیش‌‌ها توی حال و هوای دهه‌ی شصت مونده‌ن. آدم‌های دیگه عوض شده‌ن ولی شصت‌اندیش‌‌ها نمی‌خوان عوض شن، نمی‌خوان هیش‌کی عوض شه. ولی آدم‌ها عوض می‌شن. شصت‌اندیش‌‌اندیش‌ها تعدادشون هی داره کم و کم‌تر می‌شه ولی نمی‌خوان بپذیرن که دارن منقرض می‌شن.